Սեր թե ինքնասիրություն???
Հարց, որ կարծես կախվում է գլխավերևում ու հետապնդում է.... Բայց չէ որ արդեն այսքան ժամանակ է անցել, այսքան ամիսներ.... ամեն անգամ թվում է թե սպանել եմ այդ զգացմունք իմ մեջ քո հանդեպ... Բայց դա ընդամենը պատրանք է.. Ամեն նոր հանդիպումը քեզ հետ նորից մերկացնում են սրտիս վերքերը..... Ինչու ինձ չընտրեցիր?? իսկ հիմա??? հիմա ամեն անգամ հազիվ եմ զսպում ինքս ինձ, ոտնատակ չտալ սեփական ԵՍ-ս և կրկին ասել որ դեռ սիրում եմ քեզ, որ քո ամեն մի ժպիտը, ամեն մի հայացքը փոթորկում են հոգիս, չնայած այն ամենին ինչ կատարվել է, չնայած այն ամենին որ գիտակցում եմ բոլոր թերությունները, բոլոր բացերն ու կասկածանքները...... Կարծես անվերջանալի ճակատամարտ լինի սրտի և գիտակցության միջև... Իսկ միգուցե դեռ ուշ չէ, միգուցե դեռ կարելի է ամեն ինչ փրկել, ևս մի շանս ստեղծել..... Շանս???? Իսկ դու տվեցիր այն ինձ!?... Միևնույնն է ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ!!!!!!!!!!!!!!!!! Միգուցե կարդաս ու հասկանաս, որ այս ամենը քո մասին է........
սիրում եմ.........
